Kaplica Niepokalanego Poczęcia (pierwotnie Kaplica Złożenia z Krzyża Volterry), została przyznana w 1526 r. arcybiskupowi Aldobrandino Orsiniemu, a następnie jego matce Elenie. Ta ostatnia powierzyła wystrój Daniele da Volterrze w 1545 roku. Z tej wczesnej manierystycznej dekoracji, znanej ze swojego piękna, zachowało się jedynie „Złożenie z Krzyża”, obecnie znajdujące się w sąsiedniej kaplicy. Dzieła, które dziś kontemplujemy, są owocem starań sióstr Sacre Coeur (XIX wiek), które chciały wprowadzić do kościoła dekoracje bardziej zgodne z ich duchowością. Wezwały więc niemieckich artystów, należących do nurtu malarzy nazareńskich. Nowa kaplica Niepokalanego Poczęcia, wyświęcona 8 grudnia 1830 roku, jest uważana za doskonały przykład nowej fazy historycznej Trinità dei Monti – dzięki tym freskom, w których „prostota i jasność narracji mają pierwszeństwo przed poszukiwaniem pięknego przedstawienia”.

W centrum kaplicy znajduje się obraz, od którego pochodzi jej nazwa – „Niepokalane Poczęcie” autorstwa nazareńskiego malarza Philippa Veita. Dzieło charakteryzuje się wielką łagodnością, zarówno w wyrazie twarzy Dziewicy, jak i w miarowych i spokojnych gestach. Za pośrednictwem tego dzieła jesteśmy świadkami przejścia do bardziej trzeźwego i bardziej zinternalizowanego przedstawienia duchowości i namiętności. Ten typ przedstawienia, preferowany przez siostry Sacre Coeur obecne w Trinità dei Monti w latach 1824-2006, kontrastuje z wcześniejszymi dziełami manierystów, którzy skłaniali się raczej ku ekspresyjności, pasji i niemal teatralnemu sposobowi przedstawiania gestów. W ten sposób każda wspólnota znacząco odcisnęła piętno na Trinità dei Monti, zgodnie z własnym gustem i duchowością.

Po lewej stronie znajduje się „Zwiastowanie”; ten biblijny epizod przedstawia wizytę Archanioła Gabriela u Maryi, podczas której ogłasza jej, że została wybrana przez Boga aby urodzić Jego Syna Jezusa, poczętego za sprawą Ducha Świętego. Po prawej stronie kaplicy znajduje się scena, które następuje po zwiastowaniu: jest to „Nawiedzenie”. Ten epizod przypomina wizytę Maryi u jej krewnej Elżbiety, która również jest w ciąży. Gdy Maryja zbliża się, czuje, że dziecko drży z radości w jej łonie, co jest z kolei znakiem wielkiej radości, która nadejdzie na świat wraz z narodzinami Jezusa.

Dwaj malarze, którzy pracowali w tej kaplicy, to Philipp Veit, żydowski konwertyta na katolicyzm i Joseph Ernst Tuner, jego uczeń. Obaj pochodzili z Niemiec i należeli do grupy Nazareńczyków, składającej się z wielu żydowskich lub protestanckich konwertytów na katolicyzm. Ten ruch artystyczny, założony na początku XIX wieku, chciał odnowić sztukę poprzez religię, czerpiąc inspirację z artystów takich jak Dürer i Rafael.

Nazwa „Nazareńczycy” pochodzi od ich stylu ubierania się i fryzury, inspirowanego postaciami biblijnymi.

Obecność tych dwóch artystów w Trinità dei Monti ma związek z pojawieniem się Nazareńczyków w Rzymie. Papieski Rzym otworzył się w ten sposób na neośredniowieczne malarstwo, typowe dla katolickiego romantyzmu. W tamtym czasie, poza stylem, to właśnie wojownicze podejście tych niemieckich malarzy było podziwiane przez kręgi papieskie. Rzeczywiście, jako protestanci nawróceni na katolicyzm, Nazareńczycy chcieli uczynić sztukę modlitwą, a Rzym – domem prawdziwie chrześcijańskiej sztuki.

Aby zrozumieć tajemnicę Niepokalanego Poczęcia Maryi, musimy najpierw zrozumieć, że Bóg stworzył ludzkość wolną i ukierunkowaną na Dobro, ale każdy człowiek rodzi się naznaczony grzechem pierworodnym Adama i Ewy. Wszyscy doświadczamy rozdarcia między dobrem a złem. Maryja, matka Jezusa, choć zrodzona z mężczyzny i kobiety, jest wolna od tej skazy grzechu, co oznacza, że wszystko w Niej jest skierowane ku Dobru, ku Bogu.

Zgodnie z tradycją, Kościół czci Niepokalane Poczęcie Najświętszej Maryi Panny, a kult ten został spopularyzowany w XIX wieku, szczególnie dzięki objawieniom Najświętszej Maryi Panny w Paryżu w 1830 roku (który jest również rokiem wyświęcenia tej kaplicy). W 1854 r. papież Pius IX ogłosił Niepokalane Poczęcie jako dogmat, tj. jako fundamentalny i niepodważalny element wiary katolickiej. W 1858 r., kiedy Najświętsza Dziewica objawiła się w Lourdes, a Bernadetta zapytała ją, kim jest, odpowiedziała w lokalnym języku: „Jestem Niepokalane Poczęcie”.